در گذشته روزهای یک شنبه این منطقه به دلیل وجود فروشگاههای فراوان و توریستی بودن، بر روی وسایط نقلیه بسته میشد و به hokosha tengoku یا "بهشت عابران پیاده" مبدل می گشت. این تغییر و تحول به ایجاد گروه های موسیقی خیابانی آماتور منجر شد که به نوبه خود دوران پر جنب و جوشی را به وجود آوردند که به Hokoten Band Scene شهرت دارد.

اما تمام اینها مراسم و ماجراها در پایان دهه 90 متوقف شد و تعداد نمایشگران، علاقمندان Visual Kei (اشاره به جنبش موسیقی راک ژاپنی یا J-Rock)، رقصندگان rockabilly (نوعی موسیقی ترکیبی از عناصر راک اند رول و کانتری) و جوانان پیرو سبک و سیاق پانک (punk) به طور پیوسته رو به کاهش گذاشت.

امروزه روزهای یکشنبه در این ناحیه عده زیادی از هواداران مد لولیتای گوتیک (Gothic Lolita) و عده بسیاری از جهانگردان که به قصد دیدن این منطقه و همچنین معبد می جی (Meiji) از این منطقه عبور میکنند، دیده میشوند.

با گذشت زمان، شیوه های غریب تر پوشش و آرایش به شکل البسه و ماسکهای کارناوال، استفاده از رنگ موهای تند و غیر طبیعی، انواع کلاه، پرهای رنگین، دستکش و... نیز در میان جوانان این منطقه رواج یافته است. بعضی از جهانگردان از دیدن این عده فراوان جوانانی که پوششی بسیار غریب بر تن دارند، به شدت غافلگیر میشوند.

مدی بنام لولیتا
در اینجا شرح کوتاهی درباره مد لولیتا (Lolita fashion) و لولیتای گوتیک ضروری به نظر میرسد.

مد لولیتا، شیوه ای از لباس پوشیدن و آرایش است که در ژاپن شکل گرفته و در طی سالهای شکل گیری و تحول خود دارای زیر مجموعه هایی هم شده است. در کل، لولیتا، الهام گرفته از پوشاک زنان دوران ملکه ویکتوریا (1901-1837) است و در واقع تقلیدی از عروسکهای چینی (منظور جنس چینی است نه کشور چین) دوران ویکتوریا است. دامنها تا حد زانو است و همراه با زیردامنی فنردار یا زیردامنیهای "شلیته وار" پر چین پوشده میشود تا پر حجم جلوه کند. جورابهای بالای زانو و جوراب ساقه بلند بسیار طرفدار دارد.قسمت بالای جوراب هم با تور و اشیا مناسب تزیینی دیگر، آراسته میشود. جورابهای شلواری سفید وسیاه نیز معمول هستند.

در این سبک لباس پوشیدن، کفش یا پوتینهایی با پاشنه بلند، به خصوص پاشنه های یک سره و بسیار بلند، مرسوم است، بلوزهایی با یقه و آستین توری، چین دار و دارای تزیینات فراوان سبک ویکتوریا از محبوبیت فراوان برخوردار هستند. لولیتاهای کلاسیک و گوتیک، دامنهای بلند و کت را به طرحهای بیش از حد بچگانه ترجیح میدهند. مهم این است که هواداران سبک لولیتا، هرگز شلوار نمی پوشند. موهای این دختران آراسته به تور، کلاه های استوانه ای کوچک و جواهراتی با مدل قدیمی و پیچیده ، بعضی از تزئینات و لوازم لولیتاها هستند.

رو در رو با هاراجوکو
مطلبی که میخوانید، بخشی از مقاله ایست توسط یک عکاس به نام پیتر اوکسلی (Peter Oxley) تهیه شده است. او سالهاست در توکیو زندگی میکند و به ثبت وقایع آن مشغول است.

... اکثر دختران دانش آموز هستند و بین 12 تا 16 ساله اند. بسیاری از آنان خودشان البسه خود را تهیه میکنند و البته بعضی از جامه های بسیار مزین و پر زرق و برق از بوتیکهایی که اصلا به همین البسه اختصاص دارند و در اطراف هاراجاکو قرار دارند، تهیه میشوند. اینجا تنها یک قانون وجود دارد، هر چیزی قابل قبول است.

رنگ موهایی در طیفهای درخشان از سرخ آتشین تا زرد قناری قابل استفاده است. پانک، یکی از چندین سبک پوشش این منطقه است. در اینجا افرادی دیه میشوند که مانند پزشک و پرستار لباس پوشیده اند، پیراهن سفید برتن و گوشی به همراه دارند. چهره هایشان خاکستری است و بر روی روپوشهایشان رنگ سرخی مانند خون پاشیده شده است.

گروه دیگری کلاه بیمارستانی بر سر و کت فراک مشکی بر تن دارند. عده دیگر با صورتهایی مانند عروسکهای ظریف چینی و لباس ارتش چین، ترکیب غریبی از سربازان مائو تسه تونگ (Mao Tse- tung) و مارلین دیتریش (Marlene Dietrich) تشکیل داده اند.در جای دیگر زمان به قرن 17 و دوره لویی چهاردهم بازگشته است، کلاه گیسها، برودریهای زرد، پارچه آبی سلطنتی و نواردوزی طلایی.

تنها پرسشی که در پشت چهره متعجب بینندگان عادی دیده میشود این است، چرا؟
اگر از هر نوجوان این خیابان بپرسید که با این البسه در هاراجوکو چه میکنند؟ همه یک پاسخ دارند : "میگردیم!"

اما این تنها من نیستم که این شیوه "گشتن" را غیر عادی میدانم. مطمعنا هنگامی که دو دختر نوجوان 15 ساله این نیاز را احساس میکنند که هر هفته با لباس پرستاران جهنمی، در حالی که دست یکی با دستبند به گردن دیگری بسته شده در این خیابان "بگردند"، هیچ کس نباید شک کند که کند و کاو عمیق تر در این باره ضروری است.

این کار در کنار تماشای دیوانه وار تلویزیون، نوشیدن فراوان نوشابه و کافه های کارئوکه (karaoke خواندن یک ترانه با استفاده از آهنگ اصلی یک خواننده و اشعاری که در روی صفحه تلویزیون دیده میشود)، همه روشهایی برای فرار از کار و تحصیل یکنواخت و دائمی یامانوته (Yamanote) هستند. اما آیا این روشی برای فریاد زدن هویت شخصی و یگانگی در جامعه ای که تفاوتها را نمیبیند و وجود آنرا چندان تقویت نمیکند، نیست؟

شاید هر دو اینها دلایل وجود چنین احوالی باشد و به قول یک تماشاگر، باز هم جای شکرش باقی است که این دختران انجو کوزای (enjo kosai) انجام نمیدهند. (انجو کوزای یا قراری برای همراهی، در ژاپن یک شغل محسوب میشود که در آن دختران دبیرستانی برای همراهی با مردان مسن در قرارها، میهمانیها و مجامع مختلف پول میگیرند.)

در حقیقت، این هم تنها بخش دیگری از زندگی ژاپن به شمار میرود که پرسش درباره آن بی نتیجه است، اتفاقی است که افتاده. کسی کاری را آغاز کرده و دیگران هم از او تقلید کرده اند. اینجا توکیو است و قرار نیست کسی چیزی بپرسد. به هر جهت، اگر قصد این افراد متفاوت بودن است، کاملا موفق شده اند.